در حالی که روز به روز مخالفت‌ها با پیمان امنیتی افغانستان-امریکا در میان مردم افزایش پیدا میکند، بعد از موضع گیری گلبدین حکمتیار رهبر حزب اسلامی که از رئیس جمهور خواسته بود پیمان امنیتی با امریکا را امضاء نکند؛ رئیس مجلس سنا نیز اظهار داشت، مخالف امضای پیمان امنیتی و حضور نیروهای خارجی در کشور است؛ و اکنون برای اولین بار گروه طالبان نیز از موقف رئیس جمهور کرزی برای عدم امضای پیمان امنیتی با امریکا پشتیبانی کرده و اعلام کردند که با خودداری حامد کرزی از امضای تفاهم‌نامه امنیتی با واشنگتن حمایت می‌کنند.
ذبیح‌اله مجاهد، سخنگوی طالبان افغانستان در بیانیه‌ای گفت: "امیدواریم که این مخالفت ریشه در غرور افغان داشته باشد و به خاطر پایان دادن به مشکلات مردم این کشور انجام شده باشد." جالب توجه است که طالبان کرزی را به عنوان رهبر دولت کابل خطاب قرار داد. این درحالی است که پیش از این از عبارت "دست‌نشانده امریکا" برای کرزی استفاده می‌کرد. این بیانیۀ طالبان نشان میدهد که اگر توفق نامۀ امنیتی با امریکا به امضاء برسد آنها به مخالفت نظامی شان با دولت افغانستان ادامه خواهند داد و چنانچه امریکا با تقویت اقتصادی نیروهای مسلح افغانستان این کشور را ترک کند، این احتمال قریب به یقین وجود دارد تا خیلی عظیمی از گروههای مخالف طالبان و حزب اسلامی، دیگر بهانه‌ای برای مخالفت نداشته و به دولت بپیوندند. چنانکه در طول 12 سال برای اولین بار شاهد بودیم که گروه طالبان، از موقف رئیس جمهور کرزی پشتیبانی کرده و وی را رهبر دولت کابل خطاب نمودند، که این چراغ سبز طالبان نشان میدهد چنانچه نیروهای خارجی امور افغانستان را به خود افغانها واگذار کند، نتایج بهتری در زمینۀ صلح سرتاسری به دست خواهد آمد.
البته شاید عده‌ای تصور کنند که اگر امریکا از افغانستان خارج شود، هرج و مرج در کشور حاکم میگردد؛ اما واقعیت این است که حضور 12 سالۀ امریکا و متحدانش نیز امنیت چندانی برای افغانستان به بار نیاورده است. همه روزه از مردم ملکی گرفته تا نیروهای مسلح و مسؤولان کشته میشوند. شاهراه‌های کشور نا امن است، والیان به قتل میرسند، حتی کودکان توسط خود امریکائیان به قتل میرسد، غزنی نا امن است، میدان وردک قربانی میگیرد؛ همۀ اینها با وجود حضور 12 سالۀ نیروهای خارجی اتفاق میافتد. در حالی که امریکائیان در ابتدای تهاجم شان به افغانستان با تروریست خواندن گروههای القاعده و طالبان با هدف نابودی آنان به افغانستان لشکر کشی نمود، اما دیدیم که بعد از حدود یک دهه، که موفق نشدند تا گروههای مخالف را نابود کنند؛ با تغییر شعار، خواهان مذاکره با تروریستان دیروزی شدند! واقعیت این است که تاکنون نتایج استراتژی امریکا در افغانستان چیزی جز شکست نبوده است.
پایان نیافتن جنگ داخلی، ناتوانی دولت در مقابله با طالبان تنها گوشه کوچکی از این بن بست است. حال که موضوع صلح و مذاکره در میان است پس بهتر این است که امریکائیان با تجهیز ارتش افغانستان که در طول 12 سال از آن خودداری کردند، فکر امضای پیمان امنیتی را از سر بیرون کنند؛ تا در این صورت مخالفان دولت افغانستان حاضر گردند با رئیس جمهور، نه به گفته‌های قبلی طالبان که آن را دست نشانده میخواندند، بلکه بر اساسا نظر جدید آنان، به عنوان رهبر دولت به پای میز مذاکره بنشینند. به نظر میرسد اگر از توفق امنیتی امریکا-افغانستان صرف نظر شود، این فرصت وجود دارد که طالبان مذاکرات صلح را با دولت بپذیرند. و امریکائیان نیز باید بدانند که اگر واقعاً خواهان صلح در افغانستان میباشند، پیمان امنیتی راه حل نیست، باید اشتباهات 12 ساله را جبران نموده و نیروهای مسلح داخلی را تجهیز نمایند و بعد از سال 2014 افغانستان را ترک نموده و تنها به تقویت ارتش وارائه تجهیزات و امکانات نظامی و اقتصادی مبادرت ورزند. و اگر موضوع و منفعتی غیر از صلح در افغانستان برای امریکائیان در میان است، موضوع فرق میکند، در آن صورت باید مردم مظلوم افغانستان همچنان شاهد نا امنی و خون ریزی در کشور باشند.
سرمقاله شماره 174 روزنامه انصار
تاریخ: 1392/9/13
لینک مطلب: https://www.ansarpress.com/farsi/1365
دلایل قیام امام خمینی/ امام خمینی به مسئله‌ی وابستگی چگونه می‌نگریست؟
